dziennik

To jest dziwna książka – mit przepisany na nowo. Z tego, co wcześniej o niej słyszałam, i na podstawie wcześniejszych książek Tokarczuk, które mi się podobały (Podróż ludzi księgi, E.E.) spodziewałam się przeniesienia mitycznej historii we współczesność. Tymczasem autorka nie wprowadziła bohaterki w nasz świat, tylko stworzyła zupełnie nowe miejsce. Miasto – zbudowane na gigantycznych metalowych wspornikach, przepełnione ludźmi zabieganymi, zajętymi sobą i tak zjednoczonymi ze swoimi zajęciami, że się z nimi wręcz zrastają: rikszarze mają dyszle wyrastające z pleców, sekretarki są przyrośnięte do biurek. Jest to wszystko dość groteskowe i przerażające, zwłaszcza, że Miasto ma być alegorią świata. Nieciekawie wygląda w takim razie obraz ludzkiej natury, przeraźliwie ułomnej i ograniczonej.

Sama historia o zejściu do krainy umarłych i powrocie stamtąd jest znana, a mimo to czytałam z zaciekawieniem, co będzie dalej. Może dlatego, że autorka starała się wprowadzić dość dużo szczegółów z mitologii sumeryjskiej, które tak znowu znane nie są. Za to opowiadana jest w sposób zwracający uwagę nie tylko na treść, ale na sam język. Nie jest on „przezroczysty”, zmusza do zauważania literackości opowieści i tworzy kolejny poziom jej interpretacji.

Ta książka nie jest czytadłem, stara się zmusić czytelnika do myślenia o sprawach „ogólnych” i „wyższych”. A że ja jestem akurat na etapie bezmyślnego pochłaniania i przetwarzania, oraz koncentrowania się na przyziemnych drobiazgach, więc niespecjalnie mi się podobała. Jak ktoś lubi sobie pofilozofować i porozważać, to zapraszam do lektury.

This entry was posted on poniedziałek, Luty 12th, 2007 at 12:00:50 and is filed under Przeczytane. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.