Sławek w szpitalu z Hanką (zapalenie płuc, ale chyba lekkie, tfu, tfu, NPU). Ja w domu z Zuzką (do dziś zdrową, ale dwa dni bez kataru to za długo – już znowu smarka, a temperatura 38.6 gratis).
Nasmażyłam kotletów, popiłam pepsi, będę grać w bejeweled i już.
Na pohybel.
W świętach najbardziej fajowskie zawsze było to, że nie trzeba nic robić (iść do szkoły/pracy), tylko można leżeć, czytać ksiażki/oglądać Kevina (co kto woli) i jeść dobre rzeczy. W momencie, kiedy pojawiają się dzieci, możliwość nic nie robienia oddala się do krainy marzeń (przynajmniej na pierwszych kilka lat), a zapętlony zestaw zadań „ubrać, nakarmić, wytrzeć nosy” jest do zrealizowania codziennie, nieważne, święto czy nie święto. I jeszcze trzeba jakoś wybrnąć z „mamusiu, pobaw się ze mną”. W związku z powyższym fun factor świąt drastycznie się zmniejsza, bo roboty przez nie przybywa, a funu nie bardzo. I z czego tu się cieszyć.
Ale tak sobie myślę, że może powinnam wreszcie dorosnąć i przestawić się, że magia świąt jest teraz dla moich dzieci, a nie dla mnie? I nawet jak mnie osobiście specjalnie nie bawi klejenie ozdób, robienie pierniczków i ubieranie choinki w towarzystwie czterolatki, której buzia się nie zamyka i półtorarocznej kluski, której ulubionym zajęciem jest ściąganie wszystkiego, do czego sięgnie, i rozwłóczenie po domu, to trochę wysiłku mogę chyba włożyć w to, żeby moje dzieci poczuły tę atmosferę? Zwłaszcza, że i tak jest o niebo lepiej, niż rok temu, zdrowiej, spokojniej.
Na razie zrobiłam domek z tektury, może nawet uda się dokupić ledową lampkę i będzie światełko w środku:
A poza tym i tak mamy dobrze, bo na święta jedziemy do dziadków 
Kopciuszek i wróżka:
Jak jest polska komedia sensacyjna, to koniecznie bohaterowie muszą być głupkami, bo jak tu inaczej sprawić, żeby byli śmieszni? Więc są głupkowaci bohaterowie i żenujące gagi, a z sensacyjności zostają popłuczyny. A Amerykanie jakoś umieją zrobić film, który jest _jednocześnie_ dobrą komedią, bo śmieszy, a nie żenuje, i dobrym filmem sensacyjnym, bo ma ciekawą fabułę, może niespecjalnie zaskakującą, ale trochę jednak tak, dużo strzelania i pościgów, i takich tam. Już nie mówiąc o tym, że taki Bruce Willis jak się pojawia na ekranie, to i bez dodatków jest przyjemnie popatrzeć. A z dodatkiem takiego Karla Urbana…
Tak, byliśmy na „RED” i po raz kolejny postanawiam, że musimy częściej chodzić do kina, bo kino jest fajne.
Zuzia już wie, że lalkę się wkłada do wózka.
Na potrzeby tego wpisu za wzorzec kryminału w stylu retro uznaję cykl Konrada Lewandowskiego o komisarzu Drwęckim. Na książkę „Bogini z labradoru” (drugą z cyklu), trafiłam kiedyś przypadkiem i mnie wciągnęło z butami. Dobrze napisane, międzywojenna Warszawa naprawdę ożywa, postaci z krwi i kości, dialogi normalne, tak jak ludzie rozmawiają, a sam wątek kryminalny ciekawy i dość oryginalny. Takoż pozostałe tomy z serii. I ach, właśnie widzę, że jest piąty, przepraszam na chwilę.
Kupiłam.
O czym to ja… Aha. Wciągnąwszy się w klimat lat 20 (ubiegłego wieku, hehehe) miałam ochotę na więcej i sięgnęłam po „Al Capone w Warszawie” Artura Górskiego. Niestety, okazało się, że to bardzo niedobra książka jest. Postacie papierowe (a jakie irytujące przy tym!), dialogi drewniane, wszystko zgrzyta potwornie. Całość robi takie wrażenie, jakby w drętwy podręcznik do historii wtłoczono na siłę wydumaną historię kryminalną, prowadzoną zresztą bez ładu i składu. Mam jeszcze na półce „Al Capone w Berlinie”, ale chyba nie przebrnę.
Przeskakując do innej epoki – lata 80 (ubiegłego wieku), Poznań i śledztwa prowadzone przez Milicję Obywatelską, nader często (żeby nie powiedzieć bez przerwy) pod wpływem napojów wyskokowych, czyli seria Ryszarda Ćwirleja o poznańskich milicjantach. Nie wiem, jak naprawdę wyglądała praca w MO, ale wydaje mi się, że mogło być właśnie tak, jak pisze Ćwirlej – bałagan, chronienie własnego tyłka, notoryczne kombinowanie na boku, przypadkowe działania, a od czasu do czasu przebłysk myślenia i trochę porządnej pracy. Dziwne, ale mimo wszystko funkcjonariusze (no, niektórzy) budzą sympatię. Jako że należę do osób, które lubią czytać o tym, co bohaterowie jedli i co widzieli przez okno, zachwycił mnie pomysł wprowadzania praktycznie każdej poszlaki przez szczegółowy, smakowity „opis sytuacji” – z punktu widzenia osoby, która np. znalazła ciało zamordowanego, przypadkiem (albo i nie) spotkała sprawcę, itd. Idealnie połączone przedstawianie „tamtych czasów”, świata kartek na wszystko, papierosów spod laty, cinkciarzy, opozycjonistów itd. z popychaniem naprzód akcji. Świetnie napisane książki, z kolorytem lokalnym, ciekawą akcją, dobrymi dialogami, no, życiowe takie. Jedyne, co mi przeszkadzało na początku, to to, że większość bohaterów ma nazwiska na M, a ja, przyznam, czytam dość nieuważnie i trochę mi się mylili. Teraz przy trzecim tomie już jest łatwiej.
Skoro już jesteśmy przy Poznaniu, to polecam jeszcze jeden naprawdę dobrze napisany kryminał, który się tam dzieje – „Polichromia” Joanny Jodełki. Akcja jest współczesna, można sobie więc porównać Poznań z tamtych i tych czasów.
A wracając do klimatu retro – zupełnie przypadkiem na jednym z usteckich straganów z tanią książką wypatrzyłam książkę „Śmiertelna intryga” Franka Tallisa – o morderstwie medium w secesyjnym Wiedniu. Kupiłam z pewną obawą, że to może być taki „Al Capone…”, ale tym razem zostałam zaskoczona in plus – dobra książka, bez zgrzytów, ciekawa nie tylko z powodu tajemniczego zabójstwa, ale też ładnie opisanych narodzin psychoanalizy i z powodu całego tła – secesyjny Wiedeń, gromy rzucane na nowoczesnych artystów w rodzaju Klimta i takie tam klimaty. Bardzo bardzo. Drugi tom, „Wiedeńska krew”, właśnie przyszedł pocztą.
I na koniec, z pewną taką nieśmiałością wspomnę o romansach z wątkiem kryminalnym, autorstwa Amandy Quick. Bardziej romanse, niż kryminały, ale lubię wiktoriańską Anglię, a i napisane są poprawnie, nie zgrzytają w czytaniu. W sam raz na wakacje w Ustce. (Wspominałam już, że byliśmy na wakacjach? Zdjęcia TUTAJ)
Jakieś inne fajne kryminały ktoś może polecić?
PS. Zapomniałam dodać, że cykl Marka Krajewskiego o Wrocławiu zaczęłam czytać, owszem, ale dla mnie za turpistyczny i dziwny, dziękuję bardzo.
ale chyba teraz dzieci szybciej dojrzewają. Dziś przy śniadaniu Hania zadała bolesne pytanie:
- Mamusiu, czy święty Mikołaj naprawdę istnieje?
No cóż…
Z lektury etykiet na słoiczkach z jedzeniem dla niemowląt można dowiedzieć się ciekawych rzeczy. Np. że do owoców leśnych zalicza się sok z aronii.
PS. Zuzka uśmiecha się radośnie do znalezionego na podłodze ziarenka dmuchanego ryżu.
Zuzki ulubiona zabawa przy jedzeniu to księżniczka na ziarnku grochu. Albo na ziemniaczku. Albo na brokułku. Byle się dało pod tyłek wepchnąć.
Wypuściliśmy dzieci, żeby się popasły.
