dziennik

Druga część „Przyjaciół” jest smakowicie gruba. W trakcie lektury okazuje się dużo mniej zabawna od pierwszej, za to ma więcej fabuły i rozważań o życiu, przyjaźni, miłości, związkach albo o tym, że warto mieć więcej niż jedno dziecko. Ten ostatni temat akurat ostatnio poruszałam w rozmowach z Asią i Ewą, i fragmenty książki okazały się w pewnym stopniu potwierdzać moje przemyślenia w tej sprawie.

Fabuła toczy się dwutorowo. Oprócz Marty, która była narratorką „Przyjaciół”, pojawia się Dominika. Ma być dla Marty jakby przeciwwagą, a jednocześnie mocno są podkreślane ich podobieństwa. Niestety, wybryki Dominiki pod koniec książki zaczynają nużyć. O ile przy pierwszych stronach byłam mocno przejęta jej losem, to po bliższym poznaniu jakoś przestałam się przejmować tym, czy w końcu uda jej się ułożyć sobie życie, czy nie. Za dużo numerów wycina, żeby dało się uwierzyć, że to tak zupełnie nie jej wina, te nieszczęścia.

Znowu czytało się szybko i przyjemnie, od czasu do czasu można było się pośmiać z kolejnych historyjek o dzieciach i kotach, albo o kangurze, który ukradł marynarkę. Trochę jest tam banałów, ale ta książka nie ma być wielką księgą mądrości, tylko sympatycznym czytadłem. I jest, a oprócz tego można się czasem uśmiechnąć nad trafnością tych banałów. Np. takich:

To właśnie jest najlepsze w starych znajomościach. Nie musisz tłumaczyć swojego zachowania psychoanalizą domowej roboty: „Bo mój dom… Bo moja matka…”. One dokładnie wiedzą, jak zachowywała się twoja matka, i jak wyglądał twój dom. Nie musisz rozszarpywać na strzępy wspomnień, bo macie te same wspomnienia.

Czy nie tak, moje kochane?

This entry was posted on niedziela, Luty 4th, 2007 at 21:48:04 and is filed under Przeczytane. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.