dziennik

Zauważyłam, że moje lektury często się zazębiają. Pod choinkę dostałam „Chmielewską dla zaawansowanych”, gdzie Chmielewska wychwala książkę Grodzieńskiej „Wspomnienia chałturzystki”. Wobec tego znalazłam na podaj.necie te wspomnienia, przeczytałam (fajne) i z notki na okładce wyłowiłam „Niebieskiego ptaka”. I jak mi wpadł w oko w bibliotece, to wypożyczyłam, i słusznie.

Jest to biografia znanego międzywojennego konferansjera warszawskich teatrzyków i kabaretów, Fryderyka Jarosy’ego. Grodzieńska, jak sama pisze, uwielbiała go uczuciem trochę psa, a trochę pensjonarki, a z jej wspomnień wynika, że naprawdę był tego uwielbienia wart. Nie tylko jako niesamowity, jedyny w swoim rodzaju konferansjer, którego występów nie sposób było zapomnieć, ale przede wszystkim jako cudowny, ciepły, troszczący się o innych człowiek (pozbawiony jednak przesłodzonej czułostkowości – np. do autorki zwracał się przeważnie per „kretinka”). Te zalety widać szczególnie we wspomnieniach z czasu wojny, które siłą rzeczy zajmują większą część książki. Przeżycia wojenne Grodzieńskiej i jej męża związane są bardzo mocno z Jarosym, z jego ukrywaniem się przed gestapo. Najbardziej zadziwiająca i zachwycająca jest pogoda ducha tego człowieka i jego dobroć, którą widać w podejściu do wszystkich potrzebujących ludzi – dobroć, takt, optymizm (w tak tragicznych momentach…) i nieustające poczucie humoru, które nie usiłuje udawać, że wojny nie ma, ale potrafi natchnąć ludzi wokół nadzieją, dać wytchnienie od smutku.

Na marginesie tej lektury nasunęło mi się takie pytanie – w różnych wojennych książkach i wspomnieniach, w tej również, pojawia się motyw wyprzedawania rodzinnych dóbr, kosztowności itp., żeby mieć za co przeżyć. Skoro wszyscy wyprzedawali, to chyba ktoś jednak musiał kupować? Czyli miał za co? Ciekawe, czy ci, co kupowali, to byli tylko i wyłącznie jacyś folksdojcze i inne świnie, czy bywali porządni ludzie, co w czasie wojny nie zbiednieli?

Kategoria „Przeczytane” pojawi się w tym blogu na stałe, ale dlaczego chciałam zacząć właśnie od tej książki? Bo to jest opowieść o naprawdę dobrym i jednocześnie niezwykłym człowieku. Miał niełatwe życie, a potrafił się cieszyć, kochać, bawić, myśleć o innych i troszczyć się o nich, być wspaniałym przyjacielem i towarzyszem – nie tylko w chwilach sukcesów, ale też w momentach bardzo trudnych, beznadziejnych. Warto o nim pamiętać.

Przy okazji napiszę jeszcze o popularnej ostatnio książce „Cień wiatru” Carla Ruiza Zafona. Zaczęłam ją czytać i historia mnie nawet wciągnęła, bo jest zawikłana, tajemnicza i chciałoby się wiedzieć, co dalej i jak to się skończy. Przy tym naprawdę dobrze napisana, nie zauważyłam, kiedy przeczytałam połowę tej cegły (500 stron). Ale kiedy w pewnym momencie natknęłam się na kolejną maltretowaną żonę i umierające z zimna niemowlę zamknęłam książkę i stwierdziłam, że dalej czytać nie będę. Może i takie jest życie (czy też bywa), ale to nie znaczy, że ja muszę o tym czytać. Jeśli ktoś nie jest tak przewrażliwiony, to polecam

This entry was posted on środa, Styczeń 24th, 2007 at 18:52:41 and is filed under Przeczytane. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.