dziennik

Jesień idzie, nie ma rady na to.
I właśnie sobie uświadomiłam, że właściwie nie pamiętam zeszłorocznej jesieni. Zimy prawie też nie. Zeszły rok w ogóle wyglądał tak, że było lato, upały, ciąża, a potem nie było pór roku, pogody dobrej czy złej, była tylko Hania. Świat zewnętrzny przestał do mnie na jakiś czas docierać.

Pamiętam, jak lulałam ją w wózku na balkonie. Jak wkładaliśmy jej na spacerki czapeczkę, w której wyglądała jak Gagarin. Jak czytałam książki chodząc z wózkiem po parku. Strasznie mało pamiętam, nawet rzeczy związanych z Hanią. To chyba tak, jak wtedy, gdy człowiek idzie do nowej pracy – wszystkie zasoby umysłowe przeznaczone są do radzenia sobie z chwilą obecną, do sprawdzania na bieżąco, czy działa się zgodnie z wymaganiami, czy nie popełnia się błędu, i nie zostaje już wolnych mocy przerobowych na zapisywanie wspomnień.

Dobrze, że są chociaż zdjęcia.

Obejrzałam wczoraj w TVP1 pierwszy odcinek serialu kryminalno-sensacyjno-historycznego „Tajemnica twierdzy szyfrów”. Rzecz się dzieje w czasie II wojny światowej i dotyczy maszyny deszyfrującej. Scenariusz pisał Bogusław Wołoszański, więc pewnie mniej więcej trzyma się prawdy historycznej, chociaż jak dla mnie mógłby być dowolnie bzdurny, bo, no cóż, na merytoryczne elementy w filmach zwracam raczej mało uwagi – pod warunkiem, że całość jest fajna.

Ten pierwszy odcinek nawet był całkiem całkiem – chociaż oczywiście niewiele się jeszcze działo (i większość scen w nocy – nic kurka nie widać…), takie zawiązanie akcji i przedstawienie osób. Ruskiego oficera gra pan Jędrula, niemieckiego oficera gra mąż Judyty, Paweł Małaszyński jest Hansem Klossem, Borys Szyc wrednym SS-manem („okrutny Untersturmführer Matheas Beer”), a Karolina Gruszka spiskującą kelnerką. Z bilbordów wiem, że pojawi się jeszcze Karol Krawczyk jako kolejny Niemiec oraz drewniany Paweł Deląg.

Z uwag Sławka – Szyc mówi jak dresiarz, a Niemcy mają fajne mundury (no, fajne, faktycznie). I jeszcze zamek jest fajny, w którym się dzieje część akcji. Natomiast nie mogę zrozumieć jednej rzeczy, może mi ktoś wytłumaczy – montują kolesiowi (Małaszyńskiemu) w pokoju masę podsłuchów (w każdym żyrandolu, szufladzie, w łóżku, radiu…): tylko PO CO? Przecież nie będzie sam do siebie recytował szpiegowskich tajemnic, telefonu w pokoju nie ma, a kogoś obcego tam nie sprowadzi, bo to strzeżona i wielce tajna kwatera. Co oni chcą podsłuchiwać, jak chrapie w nocy?

Nie pamiętam, kiedy ostatnio oglądałam w telewizji jakiś serial od początku do końca – może nigdy? Mam nadzieję, że „Tajemnica…” okaże się rzeczywiście tajemnicza i wciągająca.

26 sierpnia Hania skończyła rok. Banalne ale prawdziwe – jak szybko ten rok minął!

Hania tymczasem już doskonale chodzi, z raczkowania zrezygnowała całkowicie. Jej ulubionym zajęciem jest ostatnio udawanie samochodu. „Brrrr, brrrr!”, burczy cudownie, jak tylko usłyszy „Jedziemy” . Jak się jej powie:
-Haniu, wynieś to do łazienki, do prania.
to bierze w łapkę, wędruje do łazienki, otwiera sobie kosz na pranie i tam wrzuca. A śmieci („Be! Be!”) wynosi do śmietnika.

Najfajniejsze jest to, że próbuje sama jeść łyżką – problem jest z nabieraniem, ale jak mama nałoży, to do buzi łyżka trafia bezbłędnie. W ogóle Hania lubi jeść, to chyba rodzinne .

Po urodzinach byłyśmy z babcią w Ustce, naspacerowałyśmy się za trzy tygodnie naprzód. Hani podobała się plaża, próbowała jeść piasek. Może w przyszłym roku pojedziemy, jak będzie trochę cieplej.

Sławek chyba już całkowicie wczuł się w rolę ojca, łącznie z przyswojeniem tradycyjnych, zgredowskich tekstów

1. Hania stoi koło radia, macha łapką w jego stronę i wydaje zachęcające pomruki, co oznacza, że prosi o włączenie muzyki. Sławek włącza (Radio ESKA, hity na czasie), leci jakieś „umcy, umcy”, dziecko szczęśliwe, zaczyna się gibać. Sławek:
- Dziecko, co ty za muzyki słuchasz!

2. Hania wędruje po pokoju ze swoim ulubionym metalowym gwizdkiem od czajnika w ręku. Zatrzymuje się przy kolumnie i zaczyna w nią stukać z dużym rozmachem za pomocą tegoż gwizdka. Sławek:
- No tak, takie dobre kolumny, tyle lat je mam, a teraz od razu obudowa zniszczona!

Śniło mi się, że Hania nauczyła się robić screenshoty i wysyłać je mailem

Wczoraj odbyły się pierwsze (o ile wiem) szczecińskie warsztaty scrapbookingowe. Jestem bardzo dumna z siebie, a zadowolona ogólnie, bo udało mi się je zorganizować! Może nie było specjalnie dużo do organizowania – salę udostępniła firma 3P, reprezentowana przez Sławka , a dziewczyny na forum odpowiedziały na propozycję spotkania, więc pozostało ustalić termin i rodzaj zajęć.

Było nas sześć, w tym jedna koleżanka przyszła z miesięcznym niemowlęciem, druga przyjechała z Kalwarii Zebrzydowskiej, a trzecia z Poznania – specjalnie na nasze warsztaty! Zabawa polegała na tym, że każda przygotowała zestaw papierów i dodatków do wykonania określonej pracy (np. folderu na CD, scrapa, mini-albumu). Oczywiście przyniosłyśmy też mnóstwo rozmaitych narzędzi i okazało się, że spory stół konferencyjny ledwo wystarcza na rozłożenie tych dóbr. Na miejscu wymieniłyśmy się tym, co przyniosłyśmy, w ten sposób każda dostała pełen zestaw materiałów i można było od razu przystąpić do pracy koncepcyjnej.

Dla osoby patrzącej z boku mogło to dziwnie wyglądać: siedzi dziewczyna, wpatrzona skupionym wzrokiem w papierowy kwiatek. Siedzi, siedzi, siedzi. Przykłada go do kartki. Patrzy. Patrzy. Przykłada w drugim miejscu… Obok druga, oparła się łokciami o stół i wpatruje się w kartkę, na której leży zdjęcie. Patrzy, patrzy… Przesuwa zdjęcie w inny róg . I tak przez sześć godzin zajmowałyśmy się ulubioną rozrywką .

Nie wszystkie prace udało się skończyć na miejscu, ale wszystkie były świetne, pomysłowe i ciekawe. Jak tylko dostanę fotki, to zaprezentuję, bo warto. Teraz tylko dwa zdjęcia:
po prawej wykonany przez Ami dyplom-podziękowanie dla firmy 3P, a po lewej mój scrap ze zdjęciem Hani.

Zupełnie inaczej pracuje się w grupie, niż siedząc samej przy własnym biurku. Może trudniej jest się skupić i przez to czasem dłużej trwa etap koncepcyjny , ale za to ile nowych pomysłów można zaczerpnąć. No i, co jest nie do przecenienia, można wreszcie pogadać o guzikach, tasiemkach i papierach z kimś, kto rozumie i podziela to samo maniactwo . Mam nadzieję, że innym podobało się tak samo jak mi i za jakiś czas znowu się spotkamy, może w większym gronie. Tylko skąd weźmiemy większy stół…

Tym razem to nie kreatywni zawinili. Nie tylko. Dupy dali wszyscy oglądający tę reklamę przed emisją.

„(…) Macie po prostu je dostać. Bez łaski. I TO na co chcecie”. Zaznaczyłem słowo, które spiker akcentuje. Spróbujcie to sobie na głos odczytać, lub obejrzyjcie reklamę raz jeszcze. Nie pasuje, prawda? Jasne, że nie pasuje, bo to ewidentny błąd lektora w trakcie nagrania. Matołki jednak, od samego dołu do samej góry, postanowiły najwyraźniej nie wsłuchiwać się w to co nagrały i co puszczają do ludzi.

Ostatnio czytam książki jedynie podczas usypiania Hani (czyli mniej więcej trzy razy dziennie po pół godziny), resztę czasu „wolnego” przeznaczam na scrapowanie. Ten sposób czytania jest dobry i do książek nudnych, bo po uśpieniu dziecka odkładam bez żalu, i do ciekawych, bo się nie denerwuję, jak niunia nie zasypia dłużej . Niestety, nowa książka Szwai nie dała się tak przeczytać – jak zaczęłam, to nie mogłam odłożyć aż do ostatniej strony.

Historia czterech przyjaciółek, już, jeszcze lub też wcale niezamężnych, ze Szczecinem w tle jest po prostu bardzo wciągająca. Jak zwykle pierwsze strony trochę przyciężkawe, ale akcja szybko się rozkręca. I znowu jest o dzieciach, rodzicach, pracy, kotach… I znowu czytam szybciej i szybciej, żeby się przekonać, co będzie dalej. Pojawiają się niektóre postacie znane z poprzednich książek, lubię takie zagrania, szczególnie, że mamy tym razem okazję poznać bliżej przesympatycznego doktora psychiatrii. I malutka dzidzia też jest, wyciskając mi łzy z oczu (a tak). Szkoda tylko, że, również jak zwykle u Szwai, końcówka nie jest tak dobra jak reszta. Wszystko się trochę w szwach rozłazi, brakuje konkretu. Zamiast scen równie dobrych jak początkowe (konflikt matki z córką w różnych wydaniach, świetne spotkanie pani dyrektor liceum z burakowatą matką ucznia itd.), z których każdy mógł sobie sam wnioski o postaciach i ich stosunkach wyciągać, dostajemy streszczenie dalszych losów i cześć. No dobrze, nie całych dalszych losów, ale człowiek by chciał np. jakąś soczystą i wyciskającą łzy scenę pojednania, a dostaje suche „Już się nie kłócę z córką”. Szkoda, chyba po prostu Szwai lepiej wychodzi pisanie o emocjach negatywnych.

Na pociechę dostajemy dopisek „Ciąg dalszy prawdopodobnie nastąpi”. I bardzo dobrze.

Z innych lektur – pochłaniam (no powiedzmy, zważywszy sposób lektury opisany na początku) kryminały Michaela Connelly’ego o detektywie Harrym Boschu, świetne, realistyczne, pokazujące szczegóły pracy policji w Los Angeles (autor był wiele lat dziennikarzem tamże i zdaje się na ten temat coś naprawdę wiedzieć). A jak dorwę coś P.D.James, to też oczywiście z miłą chęcią. Polecam wszystko powyższe.

Dawno nie mieliśmy tak intensywnie wypoczynkowego weekendu, jak ostatni. I dawno też nie spędziliśmy tyle czasu na świeżym powietrzu, przy czym Sławek załapał się nawet na uprawianie tak elitarnych sportów jak paintball i jachting .

W sobotę byliśmy na paintballu, organizowanym przez Sławka firmę – dla pracowników własnych i zaprzyjaźnionych. Było sporo osób (ok. 30), z których większość, podzielona na dwie drużyny (wg przynależności firmowej mniej więcej) ganiała po lesie, poprzebierana w mundurki moro, i strzelała do siebie różowymi kulkami. Pozostali (no dobra, pozostałe – chociaż kilka dziewczyn też biegało) mieli na pociechę kocyki i grila. Bardzo przyjemna rozrywka .

W niedzielę, z okazji Tall Ships` Races, mój brat pożyczył łódkę i Sławek załapał się na udział w imprezie od strony wody. A że miał aparat Zorkie pięć, to zrobił kilka zdjęć. Po południu natomiast zrobiliśmy rodzinny (babcia, dziadek, mama, tata, dwóch wujków i jedna ciocia – i Hania) spacer na przystań AZS, gdzie niunia pierwszy raz huśtała się na huśtawce. I tak sobie tam posiedzieliśmy w okolicznościach przyrody.

Ponieważ w sobotę i niedzielę po Wałach Chrobrego przewalały się absolutnie dzikie tłumy ludzi, więc nie chcieliśmy tam ciągnąć Hani w wózku i mi się też jakoś nie udało wybrać. W zamian za to przedłużyliśmy weekend na poniedziałkowe przedpołudnie, Hanię oddaliśmy babci i pojechaliśmy z Pandim rzucić okiem na żaglowce. Ładnie tam było, nie powiem, tylko strasznie wszędzie daleko .

Niespecjalnie może te wydarzenia fascynujące, ale jak dla nas, ciągle siedzących w domu, to szalenie aktywny wypoczynek był . Za dwa tygodnie kolejny paintball podobno.

Widzę, że nie pisałam jeszcze o jednym bardzo fajnym sklepie, aptece dokładniej – www.cefarm24.pl. Trafiłam na nią przez reklamę w googlach i po prostu poziom cenowy mnie zachwycił. Żel do mycia Hani, w aptece pod domem kosztujący 62 zł, w cefarm24 – 45 zł. Krem nawilżający Iwostinu (nawiasem mówiąc świetny) – w zwykłej aptece ok. 35 zł, w cefarm24 – 24,98 zł. Inne towary w równie przyjaznych cenach, dobrze opisane, a oprócz tego sporo fajnych promocji. Przy takich cenach, oraz koszcie przesyłki 6 zł, to nawet jeden krem się opłaca zamówić. Zwłaszcza, że przesyłka szybciutka i ładnie raportowana mailowo. Zamawiałam tam już trzy razy i za każdym razem elegancko zrealizowane – dodają też próbki dopasowane do zamówienia . Polecam.

Z troszkę innej beczki. Niektórych strasznie wkurza to, że osoba prowadząca sklep internetowy może mieć czelność wyjechać na wakacje i zawiesić działalność na dwa tygodnie. Mi to akurat nie przeszkadza i nie uważam, żeby wywieszenie na stronie informacji o czasowym zawieszeniu realizacji zamówień było jednoznaczna z samobójstwem. Ale spodobało mi się rozwiązanie zastosowane w tej sytuacji przez beadshop. Z powodu dwutygodniowej wakacyjnej przerwy składane teraz zamówienia realizowane będą dopiero po 12 sierpnia. Ale za to – z rabatem 10%. Moim zdaniem bardzo dobry pomysł, bo gdybym chciała zrobić większe, a niezbyt pilne zakupy, to na pewno zachęciłby mnie do dokładnego przejrzenia oferty i skorzystania z tego rabatu. Nie skorzystałam, bo mi się spieszyło, ale do 12 sierpnia jeszcze trochę czasu… .